Frankrijk

Vrijdag 26 juli 2019   Frankrijk, eindelijk wind mee  136 km 641 hm

Maandag ben ik naar Lands End gefietst. Ik was blij dat ik er was. Er stond steeds een vieze koude vochtige zeewind. Ook de “terugreis” van Lands End naar Plymouth was er steeds één van jas aan en weer jas uit. Op de gemeen steile hellingen van meestal tussen de 15 en 20% moest ik vaak mijn jas uit doen. Boven op de hellingen sloeg dan de koude zeewind door mijn natte -van het zweten- shirt heen en deed ik mijn windstopper weer aan. Gelukkig waren de landweggetjes fantastisch en de vissersdorpen zeer sfeervol.

Een groot deel van West Europa heeft last van een hittegolf. Op veel plaatsen worden records gebroken. Toen ik gisteren om 15.00 uur met de boot in Roscoff aan kwam was het nog lekker warm. De hittegolf is in dit deel van Frankrijk helaas voorbij. Het is bewolkt, maar verder ook best fietsweer. De koude zeewind -zoals in Cornwall- is hier niet en ik heb na 1000 kilometer tegenwind ook eindelijk de westenwind in de rug.

Net na achten wil ik de camping municipal van Huelcoat verlaten. De receptie gaat pas over een half uur open. Zo lang wil ik niet wachten. Ik stop € 10,-- in de brievenbus van de toegangsdeur. Ik hoop dat ze dit zo kunnen waarderen. Het geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik niet zonder te betalen de camping verlaat.

Vanaf de camping fiets ik 5 kilometer naar het oosten om weer terug op de fietsroute te komen. Het gaat langzaam heuvel op en vooral ook heuvel af. Ik geniet om met meer dan 25 kilometer per uur de bergjes af te fietsen. Heerlijk makkelijk en een groot verschil met Cornwall waar ik vaak met “piepende remmen” heel langzaam de steile hellingen afdaalde, omdat er op de smalle landweggetjes geen zicht was door de heggen strak langs de weg en ik daardoor geen zicht had op naderende auto’s.

Terug op de fietsroute kom ik op een oud spoorwegtraject. Dat gaat heel langzaam op en af. Soms vind ik dat een beetje saai, maar daarvoor kan ik wel rustig fietsen zonder dat er verkeer is. Bij het maken de tracks door Frankrijk heb ik willekeurig een route gekozen dwars door Frankrijk met als einddoel Lyon en de Col de la Croix de Fer. Op de openstreetmaps staan fietsroutes aangegeven. Als het toevallig zo uit komt leg ik mijn tracks over zo’n fietsroute. Zo fiets ik nu een stuk over de Vélodysée. Dit is een nieuwe fietsroute van Roscoff naar het zuiden van Frankrijk.

In Carhaix stop ik bij de bakker om een broodje te eten. Ik neem ook een stokbrood mee. Normaal stop ik die onder mijn snelbinder op mijn bagagedrager. Vandaag hangen mijn fietstassen en bagagedrager vol met natte was. Ik stop daarom het stokbrood in een plastic zak en doe die onder de natte was op de bagagedrager. Het stokbrood zal wel sneller zacht worden in de plastic tas, maar zo blijft het tenminste wel droog.

Net na Carhaix is de fietsroute afgesloten. Er staat een jonge man bij de afsluiting die op dit moment 2 doelen heeft. Het eerste doel is luisteren naar de muziek uit zijn koptelefoon en het tweede doel is fietsers weg sturen. Ik hoop dat hij me een alternatieve route kan laten zien, maar er komt weinig zinnigs uit de jonge man. Gelukkig zie ik op mijn gps al snel een alternatieve route. Ik fiets de hoofdweg op richting Rostrenen en na een paar kilometer buig ik af naar het zuiden. Bij het kanaal Nantes-Brest kom ik weer terug op de route.

Net als vorige week in Engeland langs het Kennet & Avon kanaal is het hier uitstekend fietsen langs het kanaal.  Het pad is hier iets sneller -mede omdat ik nu wind mee heb- en de sluizen in het kanaal wat groter. Het is jammer dat er bijna geen boten varen. Heel opvallend vind ik het grote aantal Franse fietsers met bagage op hun fiets. Hele gezinnen met aanhangwagens met honden en kinderen erin zie ik fietsen.

Volgens mijn track zou ik via Rostreren moeten fietsen. De fietsroute langs het slingerende kanaal volgt een route die iets zuidelijker ligt. Ik blijf die route volgen. Het is een beetje gaan regenen en onder de overhangende bomen langs het kanaal heb ik daar geen last van.

In de middag komt de zon af en toe door de wolken en met 27 graden is het lekker weer. Bij één van de cafés langs het kanaal bestel ik crêpes ik ga lekker op een bankje in de zon zitten. Later in de middag koop ik bij een supermarkt nog een broodje en eet ook die op terwijl ik op een bankje langs het kanaal zit.

Tegen de avond zet ik mijn tent op op een camping vol met andere fietsers. Nadat ik op het terras van de camping een pizza gegeten heb, haast ik me terug naar mijn tent. Het begint te regenen en ik pak snel de was -die op mijn fiets te drogen hangt- en ga in de tent zitten. Na de regenbui zet ik thee. Daarbij eet ik wat van mijn slap geworden stokbrood en een lekker stukje brie die ik vanmiddag heb mee genomen uit de supermarkt.

Woensdag 31 juli 2019   Vichy  120 km 1346 hm

Ik sta op een camping in een klein dorpje ergens midden in Frankrijk. Mijn kampeergeld heb ik in een briefje gevouwen en op een schapje bij de douches gelegd. Ik ben de enige gast op de camping. Volgens een bord bij de ingang moet ik mijn kampeergeld in een envelop doen en die in de brievenbus stoppen van de “Marie” op de Rue Grande 17. Ik ben daar gisteren naar toe gewandeld, maar ik heb de brievenbus van de Marie niet gevonden. Terwijl ik nog in mijn tent lig komt er iemand langs, die het toiletgebouw in gaat. Die persoon vertrekt weer snel. Een half uur later sta ik op en haal mijn batterijlader op uit het toiletgebouw. Mijn kampgeld ligt er nog steeds.

Zoals steeds tijdens deze reis, fiets ik zonder eerst te ontbijten de camping af. Het is 14 graden en de wind voelt koud aan. Gelukkig heb ik de wind in de rug. Na een kleine klim volgt er een heerlijk lange afdaling. In het eerste dorp na mijn vertrek koop ik bij de bakker 2 croissants, een pain chocolat en een quiche. In het tweede dorp ga ik op een pleintje bij de kerk zitten en eet een croissant en een bakje yoghurt, die ik gisteren over gehouden heb. Daarbij drink ik thee uit mijn thermosfles.

Elke keer als de zon er even door komt doe ik bij het klimmen mijn windstopper uit. Meestal gaat de windstopper daarna snel weer aan. Rond de middag volgt er een wat langere klim naar een hoogte van 720 meter. In de afdaling doe ik al snel weer mijn windstopper aan. De afdaling is heerlijk lang en zonder te remmen kan ik mijn fiets heerlijk uit laten rollen met af en toe een beetje bijtrappen.

De afgelopen dagen heb ik steeds tussen de middag warm gegeten. Dat kwam steeds goed uit omdat er s’ avonds bij de camping geen restaurants in de buurt waren. Eten op het platteland in de middag -ver weg van de stad en toeristen- is hier altijd een goede deal. Gisteren had ik voor € 13,-- een vier gangenmenu en eergisteren voor slechts € 8,80 een “plat du jour”. Vandaag kom ik tussen de middag niet langs een restaurant en eet bij een kerkje mijn quiche op. Bij de volgende pauze eet ik mijn laatste croissant en pain de chocolat.


Halverwege de middag wordt het mooi weer. Verder is het heerlijk toeren over kleine landweggetjes van het ene naar het andere dorp. In veel dorpen lijkt het alsof er na de val van Napoleon geen nieuw huis meer gebouwd is. Op één van de heuvels kan ik ver naar het zuiden kijken. In de verte zie ik de Puy de Dome. Ik ben er meer dan 60 kilometer van verwijderd, maar deze 1465 meter hoge vulkaan is duidelijk herkenbaar.

Vlak voor Vichy heb ik -denk ik- een iets te kleine weg uitgekozen. Ik vraag me af of het geen privé weg is en draai daarom om en fiets een paar kilometer over de grote weg naar de stad. Het is gevaarlijk druk op de weg en ik ben blij als er een vrachtwagen me niet durft in te halen en achter me blijft rijden. Zo zal er wel even een kleine file achter de vrachtwagen ontstaan, maar het voelt een stuk veiliger dan te snel rijdende auto’s die me steeds inhalen op een veel te smalle weg.

Vlak voor de brug over de rivier sla ik rechtsaf. Vijfhonderd meter verderop is er een camping langs de rivier. Met € 15,30 is het de duurste camping in Frankrijk tot nu toe. Tussen een aantal stacaravans krijg ik best een aardige plek. Aan de andere kant is het de slechtste kampeerplek tot nu toe. Het is een beetje saai tussen de caravans, er is nauwelijks gras en ik sta bijna helemaal achteraan een straatje waar een poort open staat die verbinding heeft met de openbare weg.

Na het douchen wandel ik langs de rivier. Het is een aardig toeristenstraatje met diverse restaurants. Ze zijn allemaal gesloten en gaan pas om 19.30 uur open. Ik heb geen zin om 40 minuten te wachten en besluit de stad in te wandelen. Na de brug wandel ik op goed geluk de stad in. Er staat een lelijke moderne kerk. Er omheen zijn wel enkele hotels maar ik heb niet het gevoel midden in de stad te zijn. Ik loop een stukje verder naar het noorden. Rond het Parc Des Sources heb ik het gevoel in het centrum van de stad te zijn. Het is inmiddels 19.30 uur en net buiten het park neem ik plaats op een leuk terrasje om te gaan eten.

Voor € 26,-- krijg ik een 3 gangen menu. De ham als voorgerecht is een stevige hap met 3 dikke plakken ham. De mosselen en friet daarna zijn prima. Het is net als bij de camping, het is best goed maar op de goedkope plaatsen in de kleine dorpen was het beter. Na een stevige mousse de chocolat zit ik afgeladen vol. Ik wandel terug naar de camping en geniet van de heerlijke -de eerste deze reis- zomeravond.

 Zondag 4 augustus 2019   Col de la Croix de Fer  80 km 1280 hm

De afgelopen dagen ben ik eerst door de bergen naar het oosten gefietst en daarna via de prachtige steden Lyon, Vienne en Grenoble iets meer naar het zuidoosten. Ik ben nu in de Alpen. In de wereld van de wielrenners. Op een camping met mensen met racefietsen uit natuurlijk Nederland, maar ook België, Frankrijk, Groot Brittannië en Duitsland.

Ik sta aan het begin van de beklimming van de Col de la Croix de Fer. Elke kilometer staat er een bord met een vermelding van de nog af te leggen afstand naar de top, de hoogte en het stijgingspercentage van de komende kilometer. Het hoogteverschil is 1354 meter en de lengte van de beklimming 31 kilometer. Het is best een lange beklimming en het gemiddelde stijgingspercentage is daardoor ook niet hoog. Het lijkt daardoor een makkelijke beklimming te worden.

Om 8.00 uur vertrek ik van de camping. Door de strak blauwe lucht lijkt het vandaag een prachtige dag te worden. Voorlopig is het echter fris en fiets ik met mijn jas aan in de schaduw van de bergen. De eerste kilometers zijn lekker makkelijk. Soms is het stijgingspercentage minder dan 1%. Ik ben daar niet blij mee, want ter compensatie zullen er dan later in de beklimming stukken zijn met misschien wel 10% of meer. Vlak voor een stuwdam is het even steil en daarna -langs het stuwmeer- weer bijna vlak.


Pas na 7 kilometer begint het “echte” klimwerk. Vijf kilometer lang ligt het stijgingspercentage tussen de 8 en de 10%. Ondanks dat het nog fris is wordt mijn shirt nat van het zweet. Op 1200 meter hoogte -het begin van de klim ligt al boven de 700 meter- komt de weg in de zon. Daar stop ik om te ontbijten met een lekker verse croissant die ik vanmorgen in het dorp -onderaan de beklimming- heb gekocht. Er stopt ook een auto. Er stapt een man uit met 2 bidons in zijn handen. Even later komt er een wielrenner omhoog fietsen, die neemt de 2 bidons in ontvangst. Zo heeft die wielrenner toch maar mooi een stuk kunnen klimmen met een kilo minder gewicht.

Een andere wielrenner stopt om even te pauzeren. De man vertelt dat hij uit Lille komt. Daarmee wil hij zeggen dat hij uit het “vlakke” deel van Frankrijk komt en niet gewend is om zo’n hoge bergpas op te fietsen. Dat is dus een goede smoes om aan te geven dat hij wel even een pauze verdient heeft. Ik vertel hem dat ik in het voorjaar nog door Lille ben gefietst op een tocht van Amiens naar Geraardsbergen. Amiens kent hij wel, maar van Gerardsbergen heeft hij nog nooit gehoord. Dat laatste verrast me. Geraardsbergen is toch een super bekende wielrennersplaats waar hij toch redelijk dicht bij in de buurt woont. Ik kan me niet voorstellen dat een wielrenner dan niet af en toe eens de grens over fietst om de Muur van Geraardsbergen op te fietsen. Dan had hij mooi even kunnen trainen voor deze beklimming. Maar ja, misschien is er ook wel een Franse naam voor deze plaats waardoor hij hem niet kent.

Eenmaal weer op weg volgt er een verrassende afdaling. Eén kilometer met -2,5% en één kilometer met -7,5% zorgen ervoor dat ik 100 meter afdaal. Na een beekje volgt op kilometer 16 de zwaarste kilometer. Volgens het bord langs de weg is de komende kilometer gemiddeld 11,5%. In het begin gaat de weg met 14% -zo zie ik op mijn hellingshoekmeter- omhoog en op het laatste deel nog maar 9%. Na deze pittige kilometer stop ik steeds vaker om foto’s te maken van het prachtige berglandschap.

Op kilometer 23 kom ik bij de tweede stuwdam. Achter de dam ligt een mooi meer. Hier stop ik om een quiche te eten. Een wielrenner -die er al behoorlijk moe uit ziet- vraagt of ik een foto van hem wil maken met het meer op de achtergrond. De man wil ook graag weten of het deel wat nog komen gaat van de beklimming makkelijker is dan het deel wat hij net omhoog gefietst heeft. Aan het begin van de bergpas heb ik een foto gemaakt van het profiel van deze bergpas. Ik laat de foto aan de man zien. Aan het profiel is toch wel duidelijk te zien dat het zwaarste gedeelte achter ons ligt. Er zijn 3 stukken rood gekleurd op het profiel. Eerst die 5 kilometer bij mijn eerste pauze met 8 tot 10%, daarna de zwart ingekleurde kilometer met 11,5% gevolgd door 5 kilometer met ongeveer 8% stijgingspercentage. Het derde stuk -van 5 kilometer- wat we nog moeten fietsen is ook 2 kilometer lang rood maar dat gedeelte heeft maar een stijgingspercentage van ruim 7%.

Na de pauze ben ik boven de boomgrens. Het wordt lekker weer. De zon schijnt volop ter compensatie van een frisse bergwind. Zodra ik het lekker weer vind, betekent dit dat veel wielrenners oververhit beginnen te raken. Waar ze me in het begin van de beklimming voorbij vlogen, halen ze me nu heel erg langzaam in. Hoewel ik zie in mijn spiegel toch nog 2 wielrenners heel snel naderen. Als ze me voorbij rijden zie ik dat ze een elektrische racefiets hebben.



Vijf kilometer voor de top is er nog een kleine afdaling. De laatste 5 kilometers gaan omhoog zoals hierboven omschreven. Het is het makkelijkste van de 3 zware delen van de beklimming. Toch fiets ik zeker niet sneller, want mijn benen beginnen moe te worden. Dat maakt me niets uit. Ik zie de top al liggen en weet al dat ik snel boven zal komen. Diverse keren stop ik om nog foto’s te maken van het schitterende berglandschap.

Op de top vraagt een wielrenner of ik een foto van hem wil maken voor het bord van de col. Ook maak ik met mijn eigen fototoestel een foto van mijn fiets voor het bord van de col. Ik doe mijn windstopper weer aan en begin met afdalen. Eerst nog even met diverse tussenstops om foto’s te maken en dan in volle vaart bergaf tot het eerste dorp. Daar stop ik bij een restaurant en ga lunchen op het terras. Het lijkt hier volop zomer te zijn geworden en mijn windstopper kan weer uit.

Voor ik mijn lunch krijg bekijk ik de route. Ik besluit om de route iets eenvoudiger te maken. Voor de afdaling naar St Jean Maurienne heb ik een track gemaakt via de Col du Mollard. Dit heb ik gedaan om niet door de tunnels op de D926 te hoeven fietsen. Het is vandaag zondag en er zijn veel fietsers onderweg, maar er is verder weinig verkeer. Die tunnels lijken me onder deze omstandigheden niet gevaarlijk. Ik daal af over de D926. Eén zware pas is wel genoeg vandaag.

Daarnaast bedenk ik me dat ik vandaag qua weer de mooiste dag van deze reis heb gehad. Ik verwacht niet dat het morgen ook weer zo mooi wordt op de Col de Madeleine -die ik gepland heb- en ik ben een beetje lui de laatste dagen. Ook deze pas ga ik niet op fietsen.

Beneden in het dal van de Are stop ik bij een klein meertje. Ik ga in de schaduw zitten en leg mijn tent in de zon te drogen. Ik eet een paar bakjes met yoghurt terwijl ik op mijn gps zoek naar een camping die past bij mijn nieuwe fietsplannen. Op ongeveer 10 kilometer afstand zie ik een camping in St Remy. Het is nog vroeg en ik wil nog wel 10 of 20 kilometer verder fietsen, maar daar zijn geen campings. Dus besluit ik maar rustig aan te doen het laatste stukje van vandaag.

In het volgende dorp bestel ik een ijsje en een cola. Er stopt ook een Nederlandse vrouw. Ze is net -zo vertelt ze- de Col de Glandon opgefietst en is daarna via de Col de la Croix de Fer -over dezelfde weg die ik heb gefietst- weer afgedaald. Ze gaat nu naar St Remy. Ik vertel haar dat ik daar wil kamperen. Ze staat daar met haar man ook op de camping.

De camping is perfect. Ik sta naast het douche-gebouw. De tent staat in de schaduw en de fiets in de zon zodat de was die er op hangt kan drogen. Achter het douche-gebouw staat -aan een meertje- een restaurant. Voor de tweede keer vandaag ga ik uit eten. Het friet met biefstuk smaakt uitstekend. Als ze voor de Dame Blanche geen vanille-ijs hebben, besluit ik als nagerecht bij de tent mijn camembert op te eten. Die camembert is door het warme weer boter zacht geworden en smelt op mijn tong. Heerlijk met een zelf gezet kopje thee.

Morgen fiets ik naar de Zwitserse grens. In de 12 dagen dwars door Frankrijk heb ik 1403 kilometer gefietst en daarbij 12137 hoogtemeters gemaakt. Alle 12 de nachten heb ik gekampeerd voor een gemiddelde prijs van € 10,47 per nacht. In totaal heb ik per dag € 46,33 uitgegeven.

Zwitserland

Dinsdag 6 augustus 2019   Zwitserland  Jura fietsroute  80 km 1280 hm

Ik ben nog in Frankrijk en zie vanuit mijn tent Zwitserland al liggen. Tussen de bomen door kijk ik naar het centrum van Geneve met het meer van Geneve er achter. Ik ben vroeg wakker en net voor 8.00 uur verlaat ik al de camping.

Vanaf de hooggelegen camping daal ik af naar de grens. Al snel staat er een bord dat de weg is afgesloten. Terwijl ik op mijn gps zoek naar een alternatieve route stopt er een motorrijder. Hij vertelt me dat ik met de fiets over een smal pad langs de wegafzetting kan gaan. Ik kan dus mooi mijn route blijven volgen en al snel fiets ik Zwitserland in. Ik ben verbaasd dat er geen grenscontrole is en vraag me af of we tegenwoordig een open grens met Zwitserland hebben.

In de drukke straten van Carouge en Geneve wordt snel gefietst. Het lijkt of iedereen een snelle elektrische fiets heeft. In het centrum van Geneve fiets ik naar het meer van Geneve op de plaatst waar de Rhone het meer uit stroomt. Op weg naar het noorden probeer ik daarna het fietspad langs de hoofdweg -die langs het meer ligt- te volgen. Dit in plaats van fietsroute nummer 1, die meer slingerend door het achterland gaat. Ik probeer mijn benen te sparen voor de klim met 1000 meter hoogteverschil die ik vanmiddag zal fietsen. De hoofdweg is op diverse plaatsen afgesloten in verband met werkzaamheden. De weg is nu lekker rustig. Ik moet alleen af en toe van rijbaan wisselen om  langs de werkzaamheden op te fietsen.

Voor een groot deel staan er muren langs de weg. Een enkele keer heb ik maar zicht op het meer. Bij een klein stukje openbaar strand neem ik even pauze en geniet van het uitzicht over het meer. Gisteren fietste ik langs Lac d’Annecy met mooi zonnig meer. Dat meer was prachtig blauw. Het meer van Geneve is meer grijs, mede doordat het bewolkt is.

Coppet heeft een aardige dorpsstraat en Nyon daarna is een leuk plaatsje. Hier verlaat ik het op 400 meter hoogte gelegen meer en fiets de bergen van de Jura in. Na een paar kilometer klimmen houd ik een kleine pauze bij een bankje naast een wijngaard. Ik heb uitzicht over de wijngaard met het meer van Geneve in de diepte en het silhouet van de Alpen op de achtergrond.

Van dorpje naar dorpje klimt de weg de bergen in. Om 12.00 uur fiets ik langs een restaurant. Ik heb zware benen vandaag en wil eerst nog een groter stuk van de beklimming achter me hebben voor ik een grote pauze neem. Bij het volgende restaurant om 13.00 uur ben ik te laat. Ze willen alleen nog lunch serveren aan klanten die gereserveerd hebben.

Ik klim alsmaar verder en op 900 meter hoogte kom ik in een bosgebied. Bij een fonteintje met bergwater drink ik van het heerlijk koude water. Er staat geen bordje bij met “eau non controllé”. Dat zal het waarschijnlijk wel zijn, maar het smaakt te goed om niet te drinken.

Bij een stukje grasland tussen de bossen, zie ik dat er donkere onweerswolken naderen. Ik trap even stevig door om er voor te zorgen dat ik voor het gaat regenen weer terug in het bos ben. Eenmaal in het bos probeer ik zo dicht mogelijk bij de pashoogte te komen voor het gaat regenen. Erg ver kom ik niet, want het begint al snel te regenen.  Met mijn regenjas aan sta ik een tijdje onder een boom te schuilen.

Na de onweersbui wordt het niet echt helemaal droog, maar wel droog genoeg om verder te fietsen. Ik kom in een prachtig berglandschap en fiets over een smalle weg door Jura weiden met veel bos er omheen. Alle koeien hebben een koebel omhangen en het koebelgeluid zal ik de rest van de middag en de komende dagen blijven horen.
Om de paar kilometer staat er een boerderij en verder lijkt deze fietsroute nummer 7 bijna verlaten. Bij één van de boerderijen komt er een man naar me toe lopen met allemaal geweldige verhalen. Zo vertelt hij dat zijn Chileense vriend hier op de boerderij een prijs heeft gewonnen voor het maken van de beste Zwitserse kaas. De man komt uit Villarrica. Ik denk dan meteen aan de vulkaan die bij dit plaatsje staat en waar ik in 1993 s’ nachts de lava uit zag spuiten.

De man is ook wel eens in Nederland geweest. Hij heeft onder andere Sikkens fabrieken bezocht. Hij werk in de bouw en vertelt ook net voor een paar miljoen de villa van de familie Schumacher te hebben gerenoveerd. Hij zegt de hele familie te kennen en zegt ook dat het met “hem“ ook beter gaat.

Ik ben nu boven de 1300 meter hoogte en de weg klimt nog maar heel langzaam. Af en toe doe ik mijn regenjas uit. Telkens gaat het snel daarna weer regenen en doe ik mijn jas weer aan. Vlak bij de Col du Marchairuz kom ik op een grotere weg. Na een kilometer volgt er een snelle afdaling. Niet veel later stop ik bij een camping aan het Lac du Joux op een hoogte van 1000 meter. Als het droog was geweest was ik nog verder doorgefietst, maar er blijven steeds maar weer kleine regenbuien overkomen.

In het begin van de avond wandel ik langs het meer naar een hotel. Voor 47 Zwitserse Franken krijg ik een 3 gangen menu. Het is wat duurder dan wat ik de overgelopen weken steeds betaald heb, maar ik zit nu wel in een stijlvol ingericht modern restaurant en het eten is verrukkelijk. Als nagerecht neem ik een kaasplankje. Daarvoor komt 10 CHF extra op mijn rekening te staan. Even twijfel ik of ik nu een 2 of 3 gangen menu besteld had. Ik vraag het bij de ober na. “Nee, natuurlijk is dit een foutje van mijn collega”, is de reactie van de ober. Dit gaat een beetje raar en al snel heb ik spijt dat ik een fooi heb gegeven bij het afrekenen. Dit lijkt zo toch een beetje op een oplichterstruckje. Na het heerlijke eten geeft dit toch een nare bijsmaak. Zo ken ik de Zwitsers niet.




Morgen en overmorgen in de ochtend fiets ik verder naar noorden over de Jura route. Daarna haalt Henri me op in het eerste dorp over de Frans-Zwitserse grens. Ik heb in 2,5 dag 192 kilometer gefietst in Zwitserland met ongeveer 3000 hoogtemeters. Zwitserland is duidelijk duurder dan Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk. Voor de 2 campings heb ik gemiddeld € 11,36 per nacht betaald. Per dag heb ik € 74,55 uitgegeven in Zwitserland.